Վահագն Դավթյան-100

Հաճախ եմ խորհել․ ինչ կանեի, եթե չլիներ նաև այս փրկված հողը: Գառնո ձորում ես մի քարափ գիտեմ, որի տակ գարնանը կապույտ մանուշակների հեղեղ է լինում:
Ի՛նչ կանեի կյանքում, եթե չունենայի այդ ձորն ու քարափը:

Մի անգամ Հառիճ էինք գնացել, վերադարձանք Մանթաշի հովիտով: Ճանապարհին յոթ անգամ անձրև տեղաց, ու յոթ անգամ ծիածան կապեց: Օդն արտույտներով էր լի: Թնդում էր նրանց խմբերգը՝ որպես հեթանոսական լուսաբուխ աղոթք ու արարողություն:
Ի՞նչ կանեի, եթե չունենայի այդ հովիտը:

Աշխարհում իմ ամենասիրած տեղերից մեկը Զվարթնոցն է:
Ի՞նչ կանեի, եթե չունենայի այդ տապալված գեղեցկությունն ուզածս ժամանակ տեսնելու հնարավորությունը:

Բայց հայրենիքը միայն հող ու քար, լեռ ու հովիտ չէ, նա ամենից առաջ ոգի է ու լեզու: Իսկ այդ ոգու ամենամեծ կրողը պոեզիան է: Անգամ նրանք, ովքեր պոեզիա չեն կարդում, միևնույն է՝ իրենց համար իսկ աննկատելի այդ պոեզիայի մթնոլորտում են ապրում: Եվ քանի դեռ ժողովուրդը բանաստեղծներ է ծնում, ուրեմն կենսունակ է, կենսունակ է նրա լեզուն:

Վահագն Դավթյան

Մեկնաբանություններ